داریوش تقی‌پورT آهنگساز اولین آلبوم پاپ پس از انقلاب، با گلایه از عدم توجه رسانه‌ها به موسیقی مستقل گفت: پخش موسیقی در ایران به عهده عده‌ای دلال‌مآب است که صرفا به پول فکر می‌کنند بی آنکه به مولف هزینه‌ای پرداخت کنند.
بی‌شک موسیقی سال‌های پس از انقلاب (بخصوص سبک پاپ) مسیر پر فراز و نشیبی را تا به امروز پیموده است. در دهه شصت و هفتاد بنا به دلایل مختلف موسیقی پاپ سبکی ممنوع بود و از اوائل دهه هفتاد بود که به مرور جای خود را میان مردم باز کرد. البته این اتفاق روندی بی‌حاشیه و ساده نبوده و بی‌شک تعدادی از اهالی موسیقی بودند که برای احیای موسیقی پاپ که در دهه چهل و پنجاه به اوج محبوبیت رسیده بود به دلیل وجود فضای بسیار بسته و دشواری در اخذ مجوز، تلاش کردند، اما حال نامی از آن‌ها نیست.
داریوش تقی‌پور (نوازنده، آهنگساز و تنظیم‌کننده) یکی از همین افراد است که «شوکا» اولین آلبوم پاپ مجاز پس از انقلاب را با صدای مهرداد شهسوارزاده منتشر کرده است. او که از اواسط دهه هفتاد تا اواسط دهه هشتاد یکی از پرکارترین‌ها بود در زمینه آهنگسازی سینما نیز فعالیت پررنگی داشته که حاصل آن نامزدی جایزه سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن برای فیلم سینمایی «مینای شهر خاموش» ساخته امیرشهاب رضویان در بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر بوده است.
داریوش تقی‌پور در گفتگو با ایلنا، ضمن توضیح درباره فعالیت‌هایش به تحلیل وضعیت موسیقی پاپ طی سه دهه اخیر پرداخت.
13
شما در دهه هفتاد نه فقط در عرصه موسیقی، بلکه در سینما و تئاتر نیز حضوری پررنگ داشتید و حتی برای موسیقی متن فیلم سینمایی «مینای شهر خاموش» نامزد دریافت سیمرغ بلورین شدید. اما از اوسط دهه هشتاد به ناگاه کم‌کار شدید. دلیل کم کاری ناگهانی چیست؟
واقعیت این است که کم کار نشده‌ام و پس از فیلم «مینای شهر خاموش» به طور میانگین سالانه کار داشته‌ام و همچنان مشغول فعالیتم، اما اغلب آن آثار یا منتشر نشده‌اند یا اینکه وضعیت نشر خوبی نداشته‌اند و دلیلش تا حدودی کم لطفی دوستان مطبوعاتی به ویژه در حوزه موسیقی است. متاسفانه طی این سال‌ها رسانه‌های مکتوب و خبرگزاری‌ها اخبار هیچ‌کدام از آثارم را مورد پوشش و حمایت قرار نداده‌اند. این کم لطفی‌ها صرفا در زمینه انعکاس اخبار در رابطه با کار نیست. دوستان خبرنگار در مقولات دیگر نیز کم لطفند. همان زمانی که به دنبال حل مشکلات هنرمندان از طریق انجمن صنفی بودیم نیز اخبار ما را پوشش نمی‌دادند و این همه ماجرا نیست. به نظرم مطبوعات و رسانه‌ها باید از موسیقی مستقل و آثاری که بدون پشتوانه‌های دولتی ساخته می‌شوند، حمایت کنند.