وی در گفتگو با ایلنا درباره مسابقات انتخابی اش گفت: خیلی اذیت شدم، همیشه می‌خواهند از تو رکورد بگیرند که ببینند تو این رکورد را میزنی!! به ما احترام نمی‌گذارند و اعتمادی ندارند، فکر می‌کنند ما تمرین نمی‌کنیم و بخور بخواب داریم اما خداراشکر با همه این شرایط سخت که بخش اعظمش مشکلات مالی است، توانستم دوماه و نیم گذشته در انتخابی که در تهران برگزار شد، در ماده پرش طول سهمیه را کسب کنم. رکوردم رنک دو جهان است.

قهرمان پارادومیدانی کشورمان در مورد حمایت ها توضیح داد: تقریبا ده سال ورزش حرفه ایی می‌کنم و در این 10 سال حتی یک بیمه ساده نیستم. سال گذشته دو مرتبه آشیل پایم کش آمد و تمام هزینه ها را خودم  پرداخت کردم. درآمدم از جایزه بازی های آسیایی بود. مدال برنز گرفتم قرار بود 40 سکه به من بدهند و بعد از 10ماه معادل هر سکه 3 میلیون تومان دادند و 120 میلیون تومان را در دوسال و نیم خرج کردم. چند وام گرفتم و پول قرض کردم تا هزینه ورزشم را تامین کنم. همانطور که می‌دانید در بندر گناوه پیست تارتان وجود ندارد و مجبور شدم به شیراز بروم دوری از خانواده، هزینه های بالا و امسال هزینه هایم به روزی 800 هزارتومان هم رسید.

وی در ادامه صحبت هایش افزود: هزینه ورزشم بالا است! برنامه غذایی، مکمل، فیزیوتراپ، کفش و لباس تخصصی، رفت و آمد و دستمزد مربی‌ام که خیلی بالاست اما با حمایت لازم همراه نمی‌شود. دوسال هزینه مربی‌ و فیزیوتراپ را پرداخت نکرده‌ام چون در توانم نبوده است. امیدوارم دست پر برگردم و بتوانم زحمات‌شان را جبران کنم.

خسروانی درباره شناخت از حریفانش در این رقابت‌ها می‌گوید: تنها رقیب اصلی‌ام ازبکستانی است که قهرمان جهان و پارالمپیک هست. کاملا شناخت دارم. با رکوردی که به ثبت رسانده‌ام مدال نقره‌ام قطعی است و تمام فکرم این است بهترین رکورد را بزنم و طلا کسب کنم. در 10 سال ورزش حرفه‌ای که انجام می‌دهم شغل و درآمد دیگری ندارم. تمام فکر و ذهنم طی این سالها معطوف به هدفم بوده و با هزینه شخصی‌ام آمده ام. طی این دوسال 250 میلیون تومان هزینه ورزش من بوده است که مطمئنم با دستیابی به مدال آن را جبران خواهم کرد و امیدوارم هم‌وطنانم بهترین آرزوها را برای من داشته باشند. هیچ حمایتی از من نشده. طی 3 ماه گذشته بعد از کسب ورودی پارلمپیک حقوقی که برای من در نظر گرفته‌اند 2میلیون و 700 هزارتومان بوده است که مالیاتش کم می‌شود و این حقوق نصف هزینه کتانی‌ام هم نمی‌شود. طی چند سال گذشته  حتی یک بار مسئولی از کمیته ملی پارالمپیک با من تماس نگرفته است. مصدوم که می‌شوم تمام هزینه ها با خودم است و چون بیمه نیستم. امیدوارم نگاه بهتری به ورزش و ورزشکاران کشور داشته باشند.