به گزارش باطن، شکاف اختلافات انگلیس و آمریکا با کنار رفتن ایالات متحده از صحنه افغانستان و کشته شدن برخی نیروهای آمریکایی و انگلیسی تشدید شده است. یک رسانه انگلیسی در گزارشی با عنوان «آشفتگی بزرگ بایدن بدتر از آن چیزی است که فکر می‌کردیم» نوشت: آثار از دست دادن اطلاعات سرنوشت‌ساز و تجهیزات نظامی به ارزش میلیاردها دلار به خود غرب برخواهد گشت.
در این گزارش آمده است: خبر کشته شدن ۷۹ افغانی و ۱۳ پرسنل خدماتی ایالات متحده و ۳بریتانیایی و تعدادی دیگر زخمی در حملات انتحاری روز پنج‌شنبه کابل شوک آور بوده است. این امر بیشتر به این دلیل بود که اطلاعات ناتو چنین رویدادی را پیش‌بینی کرده بود، اما تاکید کرده بود که نمی‌تواند در مورد آن کاری انجام دهد.
در این مقاله به قلم اییِن دانکن اسمیت تاکید شده است: این آشفتگی غم‌انگیز به رئیس‌جمهور بایدن برمی‌گردد. او صاحب هر تصمیمی است و عواقبش نیز با خود اوست.
دو هفته قبل هنگام ورود طالبان به کابل، روزها طول کشید تا رئیس‌جمهور توضیح دهد چطور او برنامه‌های خودش را برای افغانستان به شدت بد انتخاب کرده است.
او با یک لجاجت اشتباه آمیخته به حافظه معیوب ابتدا ادعا کرد که هرج و مرج اجتناب‌ناپذیر است و بخشی از برنامه آنهاست. سپس وی ادعا کرد که اطلاعات آمریکا به او گفته‌اند نیروهای افغان تا ۶۰روز مقاومت و تحمل می‌کنند.
در واقعیت البته هیچ چیز اجتناب‌ناپذیری درباره خشونت و هرج و مرج خروج باقی نماند. در همین حال به مقامات اجازه داده شد تا نسبت به این موضوع آگاه باشند که به بایدن نسبت به سقوط احتمالی سرویس‌های امنیتی افغان در مواجهه با طالبان هشدار داده شده است. حتی به بایدن هشدار داده شد که اگر پایگاه هوایی بگرام را ببندد، او نیروهای افغان را از پشتیبانی هوایی حیاتی(عامل مهمی در فروپاشی آنها) محروم خواهد کرد و بهترین مکان برای خروج را هم از دست می‌دهد. به نظر می‌رسد او از این توصیه نیز چشم‌پوشی کرده است.
به همین علت تقریبا ۸ساعت پس از حمله روز پنج‌شنبه هنگامی که بایدن در اتاق شرقی کاخ سفید ظاهر شد، شوکه شده به نظر می‌رسید. از این گذشته در ۱۸ماه گذشته ایالات متحده و متحدانش هیچ تلفاتی در افغانستان نداشتند، هیچ حمله تروریستی‌ای در افغانستان صورت نگرفته بود و طالبان با مقاومت نیروهای افغان مورد حمایت ناتو متوقف بودند. در عرض چند هفته همه اینها به کنار گذاشته شد و کل ناتو مجبور شد برای امنیت خود به طالبان فرقه‌ای تکیه کند.
همچنین به نظر می‌رسد که اطلاعات حساس از جمله اسامی افغان‌های در معرض خطر به طالبان منتقل شده است. همچنین برآورد می‌شود که طالبان اکنون به دستگاه‌های بیومتریکی دسترسی دارند که شامل داده‌هایی درباره افغان‌هایی است که نیروهای ناتو پشتیبانی می‌کردند. به نظر می‌رسد این حکم مرگ برای کسانی است که در حال حاضر عقب مانده‌اند زیرا پروازهای ناتو به طور ناگهانی به پایان می‌رسد و بسیاری را سرگردان می کند.
رئیس امنیت طالبان کسی نیست جز خلیل الرحمان حقانی تروریست گماشته و رئیس شبکه بی‌رحم حقانی که مسئول تعدادی از حملات انتحاری است. مبتنی بر دیدگاه او طالبان هزاران زندانی از جمله فرماندهان، مربیان و بمب‌گذاران داعش را آزاد کرده است.
هنوز تا ممیزی این آشوب دستپخت بایدن راه زیادی مانده است. او تنها افغان‌هایی که به نیروهای ناتو خدمت می‌کردند را ترک نکرده است، بلکه ۸۵میلیارد دلار تجهیزات نظامی ایالات متحده را نیز پشت سر گذاشت. این تجهیزات شامل ۷۵هزار خودروی نظامی، بیش از ۲۰۰هواپیما و هلیکوپتر و ۶۰۰هزار جنگ افزار کوچک و سلاح سبک است.
طالبان همچنین در حال حاضر به‌روزترین زره بدن و عینک دید در شب را در اختیار دارد. تصور اینکه چه تعداد از این سلاح‌ها به تروریست‌ها در سراسر جهان می‌رسد وحشت‌آور است، تجهیزاتی که می‌توانند در جنگ‌های داخلی علیه غیرنظامیان بی‌گناه و احتمالا علیه بریتانیایی‌ها در داخل و خارج از این کشور به‌طرز وحشتناکی مورد استفاده قرار گیرند.
غم‌انگیزترین بخش این اتفاق تحقیر بزرگترین ابرقدرت جهان و متحدانش نیست بلکه این مسئله است که درست در زمان افزایش قدرت روسیه و چین رخ می‌دهد. چین به صراحت اعلام کرده است که این اتفاق را یک رقابت ایدئولوژیک بین مفهوم غرب از دموکراسی، حقوق بشر و خودرایی و کنترل خود می‌داند. این نبردی است که آنها دارند پیروزش می‌شوند.
همان زمان که بایدن در جایگاه ویژه ایستاد و قول مضحک برای پاسخ دادن به افراد مسئول در بمب‌گذاری انتحاری داد، تنها چیزی که قابل مشاهده بود دیدن فاجعه مردی بود که دیگر تحت کنترل نبود و این برای همه ما یک فاجعه است. صرف‌نظر از دیدگاه شما نسبت به ایالات متحده، آنها همچنان بهترین امید ما برای آزادی و حقوق بشر در جهان خطرناک هستند.
همچنین در مقاله دیگری با عنوان «آیا جهان ۳سال و نیم باقیمانده ریاست‌جمهوری ترامپ را تحمل می‌کند؟» به قلم داگلاس موری در تلگراف عنوان شد: تنها کاخ سفید تحت مدیریت این دولت است که به‌طور فعال دنبال ستایش این شکست است. این موفقیت تنها در یک مقوله دستپخت آمریکاست: بزرگترین عقب‌نشینی تاکنون، در یک زمان رکوردشکن.
خارج از کاخ سفید هیچ‌کس نیست که بتواند چیزی در مورد هفته‌های گذشته را موفقیت‌آمیز بداند. حتی تعدادی از آمین‌گویان بایدن در رسانه‌های آمریکا نیز دارند نگران می‌شوند. نشان دادن بایدن به عنوان یک رهبر آگاه، توانا و خردمند از اولین برخوردش با واقعیت جان سالم به در نبرده است.
تلگراف در مقاله دیگری با عنوان «جو بایدن دستش خونی است و ریاست‌جمهوری‌اش احیا نمی‌‌شود» به قلم نیک آلن نوشت: جو بایدن اکنون نه‌تنها خون افغان بلکه آمریکایی‌ها را نیز بر دست دارد و ریاست‌جمهوری او را برای همیشه لکه‌دار می‌کند.
اگر عقب‌نشینی از کابل فقط یک آشفتگی نمادین بود، شهرت او به‌احتمال زیاد طی چند سال آینده با توجه به مسائل داخلی دوباره حفظ می‌شد. اما نام ۱۳ سرباز شجاع آمریکایی که در حمله انتحاری روز پنج‌شنبه جان باختند، با شخصی که آنها را به آنجا فرستاده است پیوندنا‍پذیر خواهد بود.
فرودگاه کابل «سایگون» آقای بایدن خواهد بود. بحران گروگان‌گیری ایران در دوره او خواهد شد. واترگیت او خواهد شد و این تقصیر هیچ‌کس نیست جز خودش.