سرانجام بوکس ایران با هدایت علیرضا استکی که خود روزی از قهرمانان این رشته بود موفق شد در رقابتهای قهرمانی جهان به میزبانی صربستان به مدال برسد.

تیم ۱۰ نفره ای که سرمربی تیم ملی مهمترین فاکتور یعنی انگیزه و اعتماد به نفس را در آنها زنده کرد تا جایی که حتی مقابل قهرمان المپیک و جهان هم از پیش بازنده نباشند.

تیم ملی بوکس که با ۱۰ بوکسور راهی این رقابت شده بود موفق شد تابوشکنی کند و به نخستین مدال تاریخ ایران در این مسابقات دست پیدا کند. دانیال شه بخش پس از چهار پیروزی مقابل حریفان با شایستگی مدال برنز را کسب کرد و به علت مصدومیت ناچار شد از ادامه مسابقات انصراف دهد.

آنچه شاید حتی به اندازه مدال تاریخی شه بخش در این رقابتها به چشم آمد حسرت چند مدال دیگر توسط ملی پوشانی بود که بوکسور برتر میدان بودند ولی در بهت و ناباوری بازنده اعلام شدند و بار دیگر به تداوم ضعف دیپلماسی و مدیریت بوکس کشورمان تاکید کرد.

نتایج داوری در رقابتهای قهرمانی جهان صربستان دوباره نشان داد کسب کرسی‌های بین المللی تا چه حد می‌تواند در شناخته شدن بوکس ایران در سطح جهان و حتی نتایج تأثیرگذار باشد. اگر واژه ناداوری را از فرهنگ لغت مسابقات حذف کنیم می‌بینیم که تجربه نشان می‌دهد حداقل در مبارزات نزدیک نتیجه به نفع بوکسوری اعلام می‌شود که فدراسیون کشورش کرسی بین المللی بیشتری داشته یا شناخته شده تر است.

سوال اساسی اینجاست که فدراسیون بوکس در چهارسال گذشته برای کسب کرسی بین المللی چه تلاشی کرده است؟ آیا دیپلماسی فعال در بوکس ایران به چند پیام تبریک تولد برای مسئولان آسیا و کنفدراسیون بوکس آسیا ختم می‌شود؟

آیا شعارهای تبلیغاتی در زمان انتخابات فدراسیون‌های ورزشی تنها در حد شعار باقی می‌مانند و هیچ سوالی هم در مورد تحقق آنها از رئیس فدراسیون نمی‌شود؟

شاگردان استکی آماده‌تر از هر روز قدم در مسابقاتی گذاشتند که آن قدر همه را به مدال جهانی امیدوار کرده بودند که در هر وزن انتظار کسب مدال می‌رفت. شاید بزرگترین ناکام این رقابتها میثم قشلاقی بود؛ سراسر انگیزه و توانایی که هرچقدر مشت زد و حریف را به گوشه رینگ برد تأثیری در نتیجه مبارزه نداشت و حسرت مدال وی و فریادهای مظلومانه سرمربی تیم ملی در پای رینگ هرگز فراموش نمی‌شود.

مرور عملکرد ملی پوشان بوکس ایران در این دوره از مسابقات نشان می‌دهد که آنها نتایج قابل قبولی کسب کرده‌اند:

وزن ۵۷ کیلوگرم:
سجاد محمدپور بوکسور سبک وزن تیم ملی با قرعه‌ای سخت در دور نخست مقابل بوکسور کوبایی قرار گرفت و بی آنکه فرصتی برای نشان دادن خود داشته باشد به کار خود در این رقابتها پایان داد.

وزن ۶۰ کیلوگرم:
دانیال شه‌بخش بوکسور المپیکی کشورمان که به ویژه در این چند سال عملکرد درخشانی داشت برای رسیدن به مدال راه نسبتاً طولانی داشت. شه بخش با قدرت بدنی بالا و انگیزه عجیبی که در رقابت‌هایش به ویژه مبارزه آخر کاملاً مشهود بود موفق شد نخستین مدال تاریخی بوکس در رقابتهای جهانی را از آن خود کند. پیروزی مقابل گامبیا، مکزیک، قرقیزستان و لیتوانی و کسب مدال برنز عملکرد وی در این مسابقات بود. او به دلیل مصدومیت نتوانست در رقابت نیمه نهایی حضور پیدا کند.

وزن ۶۳.۵ کیلوگرم:
اشکان رضایی؛ یک پیروزی مقابل لیتوانی و شکست در دور دوم مقابل اسکاتلند در حالی که به عقیده بسیاری از کارشناسان فرد برتر میدان او بود. در حالی که انتظار می‌رفت حریفش در این مبارزه اخطار بگیرد خبری از این موضوع نبود و در میان بهت کادر فنی و علاقه مندان به بوکس وی نیز از گردونه رقابتها کنار رفت.

وزن ۶۷ کیلوگرم:
مسلم مقصودی؛ یک پیروزی مقابل کره‌جنوبی و شکست در مرحله یک هشتم نهایی مقابل گرجستان شکست خورد و از دور رقابتها کنار رفت.

وزن ۷۱ کیلوگرم:
فرهاد مرادی وداع زودهنگامی با رقابتهای جهانی داشت و در همان مبارزه نخست مقابل مقابل بوکسور قزاقستانی شکست خورد.

وزن ۷۵ کیلوگرم:
سید شاهین موسوی دیگر بوکسور المپیکی کشورمان مقابل نمایندگان قرقیزستان و گویانا به پیروزی رسید و سرانجام در مرحله یک هشتم نهایی مقابل بوکسور آلمانی شکست خورد و از گردونه رقابتها کنار رفت.

وزن ۸۰ کیلوگرم:
میثم قشلاقی امید اول کسب مدال در این رقابتها بود، تایسون ایرانی در دیدار اول مقابل چین تایپه به پیروزی رسید و در مبارزه بعدی با بوکسوری از بلاروس هرچه تلاش کرد موفق نشد نظر داوران را به نفع خود تغییر دهد و در عین شایستگی از گردونه رقابتها حذف شد.

وزن ۸۶ کیلوگرم:
علی جمالی در همان دور اول مقابل رومانی شکست خورد.

وزن ۹۲ کیلوگرم:
طوفان شریفی؛ پیروزی مقابل مشتزن اتریشی او را راهی مرحله بعدی کرد جایی که قوی‌ترین حریف ایران در این مبارزات از کشور کوبا و با کوله باری از مدال‌های المپیک و جهانی انتظارش را می‌کشید، شریفی با تکام توان جنگید ولی زورش به بوکسور باتجربه و سرشناس کوبایی نرسید و از دور رقابتها کنار رفت.

وزن به اضافه ۹۲ کیلوگرم:
پوریا امیری در همان مبارزه نخست مقابل بوکسور ازبکستانی شکست خورد و از دور رقابتها کنار رفت.

بوکس قهرمانی جهان معجونی از اتفاقات تلخ و شیرین بود؛ شاگردان استکی انتظارات را از بوکس ایران بالاتر از همیشه بردند ولی نشان دادند برای موفقیت کادر فنی خوب تنها یکی از چند رکن اصلی است. تا زمانی که بوکس ایران نتواند در میادین بین المللی کرسی کسب کند، در تعامل با کشورهای دیگر نباشد و در دیپلماسی ضعیف عمل کند ناچاریم همچنان از ناداوری بگوییم. ناچاریم بپذیریم در رقابتهای نزدیک و یا حتی جایی که رینگ زیر پای بوکسور ما میلرزد بازنده اعلام شویم و اعتراضی هم نکنیم. ناچاریم در جایی که حقمان بیش از یک مدال و خوش رنگ تر از برنز است به همین یک مدال برنزمان دل خوش کنیم.

شاگردان استکی با دست خالی مردانه جنگیدند، شجاعانه با قدرت‌های بزرگ مبارزه کردند، دیگر برای آنها تفاوتی نمی‌کند حریفشان بی نام و نشان باشد یا قهرمان المپیک و جهان و این خاصیت ارزنده تیم ملی فعلی است.

مدیریت سنتی و باری به هرجهت در بوکس کشور دیگر جواب نمی‌دهد. برای مبارزه با قدرت‌های بزرگ بوکس باید پا را فراتر از رینگ مسابقه گذاشت و با دیپلماسی قوی و کسب کرسی در بخش‌های مختلف آسیا و جهان، کشورمان را به عنوان یکی از قدرت‌های برتر بوکس آسیا و حتی جهان معرفی کنیم.

با گلایه از ناداوری و تهدید و فرافکنی و متهم کردن دیگران راه به جایی نخواهیم برد، آن قدر باید شناخته شده باشیم تا کادر فنی در کنار رینگ فقط به مسائل فنی فکر کند نه اینکه نگران نتیجه‌ای باشد که متأثر از عوامل زیاد دیگری است.

مجمع انتخاباتی فدراسیون بوکس نزدیک است و اعضای مجمع باید توانایی کسب کرسی بین المللی را یکی از ارکان اصلی انتخاب خود و یکی از انتظارات اصلی خود از کاندیدای ریاست فدراسیون بوکس بدانند؛ انتظاری که تا امروز پاسخی به آن داده نشده است.