با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهوری شاهد تکرار یک الگوی رفتاری در میان دو طیف سیاسی کشور هستیم. جنب و جوش و حضور فعال اصولگرایان در برابر رفتار منفعلانه همراه با مظلوم‌نمایی اصلاح‌طلبان، اما علت این تضاد رفتاری چیست؟
به گزارش پایگاه خبری باطن، با نزدیک شدن زمان نام‌نویسی و برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری شاهد جنب و جوش بالایی در میان اصولگرایان هستیم، تا جایی که شمار قابل توجهی از نیروهای شاخص اصولگرا به صورت رسمی و پیش از نام‌نویسی، نامزدی خود را برای ریاست‌جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده‌اند و البته این نشاط تنها به همین سطح محدود نشده و در میان بدنه نیروهای اصولگرا و انقلابی نیز فعالیت و تکاپوی انتخاباتی به روشنی دیده می‌شود، که بهترین نمود آن همان بسترهای مختلف فضای مجازی است.
در برابر این شادابی اصولگرایان، اصلاح‌طلبان چندان سرزندگی و جنب و جوشی از خود برای انتخابات نشان نمی‌دهند و به جز یکی دو چهره که البته همین یکی دو مورد نیز چندان جدی نبوده اند.
از این موارد که بگذریم اصلاح‌طلبان اساسا فعالیت شایان ذکری برای انتخابات صورت نداده‌اند و بیشتر به امور حاشیه‌ای پرداخته‌اند تا خود انتخابات. قصد معرفی نامزد دقیقه نودی یا ایجاد جنجال‌هایی مانند انتشار فایل صوتی ظریف و درخواست از وی برای حضور در انتخابات و یا بحث‌های همیشگی مربوط به صلاحیت‌ها و شورای نگهبان، از جمله مواردی است که اصلاح‌طلبان این روزها بدان‌ها اشتغال دارند.
چنین برخوردهایی با مقوله انتخابات پیش از این نیز در رفتار اصلا‌طلبان دیده شده، اما علت آن چه چیز یا چیزهایی می‌تواند باشد؟ رفتار شناسی اصلاحات از حدود ۳ دهه پیش تا کنون نشان می‌دهد که اصلاح‌طلبان در مبارزات سیاسی تنها برد را می‌شناسند و بس! آنها با باخت میانه‌ای ندارند یا آن را نمی‌پذیرند رو زیر میز بازی میزنند و یا دست کم با مظلوم‌نمایی و تمارض از حضور در یک رقابت جدی کناره‌گیری می‌‌کنند تا بهانه‌ها و توجیحاتشان را برای ناکارآمدی و عملکرد منفی خود حفظ کنند. نمونه مورد نخست را در سال ۸۸ و مورد دوم را نیز در سال ۸۴ شاهد بودیم.
اکنون در آستانه انتخابات سال ۱۴۰۰ اصلاح‌طلبان بار دیگر قصد دارند که از این شیوه‌ها بهره‌برداری کنند و شواهد آن نیز به روشنی دیده می‌شود. طیف‌های مختلف اصلاحات در شرایطی از رو کردن نامزد در آخرین لحظه سخن می‌گویند که بیشتر تحلیل‌گران معتقدند این ادعا یک بلوف سیاسی بیش نیست. معرفی لیست نامزدهای اصلاحات در انتخابات چیزی بیش از مظلوم‌نمایی اصلاحات در برابر شورای نگهبان نمی‌تواند باشد.
همه موارد یاد شده در حالی است که اصولگرایان و در همه ادوار انتخابات از مجلس گرفته تا ریاست‌جمهوری حضوری پررنگ و فعال داشته و پا پس نکشیده‌اند. آنها چه هنگامی که مانند دولت‌های نهم و دهم قدرت را در دست داشتند چه هنگامی که در سال ۹۶ از پاستور دور بودند، با تمام توان خود در انتخابات حضور یافته و وارد رقابت شدند و از آن مهم تر اینکه اصولگرایان پس از شکست در مبارزات انتخاباتی با رویی باز شکست را پذیرفته و مسئولیت اقدامات دولت خود را نیز بر عهده گرفته و هیچ گاه بهانه‌گیری نکردند.
این تفاوت در این دوره از انتخابات ریاست‌جمهوری نیز میان دو طیف اصولگرا و اصلاح‌طلب به چشم می‌خورد و در مقابل جنب و جوش اصولگرایان، اصلاح‌طلبان بار دیگر به دنبال بهانه‌ای برای فرافکنی می‌گردند. آنها که در سایه عملکرد دولت مورد حمایتشان هیچ آبرویی برای خود نمی‌بینند و چهره شاخصی نیز برای «تَکرار کردن» یا ایجاد یک خیزش اجتماعی در میان خود نمی‌یابند چاره‌ای جز تکرار شیوه دوره‌های پیشین روبروی خود نمی‌یابند، اما به نظر می‌رسد که این حربه نیز نخ‌نما و برای عموم شناخته شده است.
اکنون باید دید که اصلاحات در این دوره از انتخابات با مشکلات پیش رو و فشار افکار عمومی چگونه کنار خواهد آمد.
