سلام بر مردم سرزمینم
من ناهید هستم دختری که سالهاست برای برافراشتن پرچم کشورم تلاش کرده ام و روزهای زیادی از دوران ورزشی ام با رژیم گرفتن های سخت و طاقت فرسا گذشته( علی رغم میل خانواده ام که این را دشمن سلامتی ام میدانستند)، سالهاست عدد ۲۰۲۰ در اکثر پسورد های مورد نیازم جا خوش کرده بود تا فراموش نکنم که باید روزی خودم را درکجا ببینم. آنقدر دویدم آنقدر جنگیدم تا شد، تا رسیدم به ۲۰۲۰ ای که حالا ۲۰۲۱ شده بود، رسیدم به جایی که باید تمام قدرتم را میفرستادم به پاهایم تا بتوانم با دستی قدرتمند پرچم ایرانم را بلند کنم ، ایران همان تمدن چند هزار ساله که من دختری از آب و خاکش هستم دختری از جنس مردم عادی همین آب و خاک ، دختری که ورزش را انتخاب کرد با تمام سختی هایش، با تمام بایدها و نبایدهایش .
من آموخته ام که رسالت ورزش صلح است، خوانده ام که جنگ جهانی با تمام بزرگی‌اش یک روز برای برگزاری یک مسابقه فوتبال زانو زد و از حرکت ایستاد تا پرچم ورزش و صلح بلندتر از تمامی پرچم‌های جهان برافراشته شود. این بود قدرت ورزش در ذهن من.
من نمیدانستم که روزی در بزرگترین آوردگاه زندگیم در نقطه‌ای که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودم قرار است مقابل هم وطنم بایستم، مقابل دوستی که بخشی از خاطرات دوران ورزشی من است.
من چه باید میکردم؟ سیاست در مقابلمان قد علم کرده بود، نمیدانم چه بر سر جهان آمده که زور ورزش به سیاست نرسید و پرچم المپیک تنها به نمادی بی توجه تبدیل شده که شعار صلح سر می‌دهد.
تمام این چند روز زندگی‌ام با بهت گذشت….
مردم سرزمینم من از جنس خود شما هستم از جنس مردم عادی از جنس دردهای حقیقی ، ببخشید اگر نتوانستم تمام خود باشم ، نتوانستم در میان درد بی‌آبی، درد خشکسالی شادی کوچکی به شما هدیه بدهم، ببخشید اگر رویارویی من با هم وطنم دل شما را آزرد ، بازنده‌ی حقیقی بازی من و کیمیا “المپیک” بود، آری المپیک رویدادی که تمامی بزرگیش به فریاد صلحش است ، المپیک ۲۰۲۱ با تمام خوب و بدش تمام میشود و من می مانم و المپیک که بزرگیش در ذهنیتم افول کرده است “المپیک کرونا زده‌ی بدون صلح .
