ثبت‌نام داوطلبان انتخابات ریاست جمهوری که از 21 تا 25 اردیبهشت‌ماه در جریان بود به پایان رسید و اینک فرصت شورای نگهبان برای بررسی صلاحیت داوطلبان آغازشده است. شورای نگهبان پنج روز برای بررسی صلاحیت‌ها فرصت دارد که البته این زمان به مدت پنج روز دیگر قابل تمدید است.
در روزهای ابتدایی ثبت‌نام، اگرچه داوطلبان مشهور چندانی در وزارت کشور حاضر نشدند اما روز آخر بسیاری از شخصیت‌های سیاسی راهی میدان فاطمی شدند و به‌عنوان نامزد در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ثبت‌نام کردند.
بر اساس آمار اعلام‌شده در پایان 5 روز ثبت‌نام تعداد 592 نفر داوطلب حضور در انتخابات شدند. از این تعداد حدود 50 نفر، شخصیت سیاسی مشهور و معروف بودند که قبل از این در مناصب مختلفی مانند ریاست جمهوری، معاون اول ریاست جمهوری، ریاست و نائب رئیسی مجلس، وزارت، دبیری شورای عالی امنیت ملی، اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام، نمایندگی مجلس، فرمانده قرارگاه خاتم‌الانبیاء (ص) و … حضور داشته‌اند.
رویه ثبت‌نام این‌گونه بود که نامزدهای مشهور بعد از ثبت‌نام پشت تریبون قرار می‌گرفتند و سخنرانی می‌کردند یا بیانیه‌ای قرائت می‌کردند. آن‌ها فهرست طولانی از مشکلات موجود در حوزه‌های مختلف را بیان می‌کردند، معترض شرایط و وضعیت موجود بودند و هر کدام وعده می‌دادند اگر در انتخابات پیروز شوند اوضاع و شرایط را تغییر خواهند داد. البته بسیاری از مسائلی که نامزدهای محترم بیان داشته بودند مسائلی تکراری و گویی کپی شده از روی همدیگر بود.
اما مسئله و نکته مهم این است بسیاری از این افراد در سال‌های گذشته در مناصب مختلف حضورداشته و طبیعتاً اگر قرار بود تحول و اتفاق ویژه‌ای با رفتن آن‌ها به پاستور رخ دهد قبلاً در حیطه و حوزه کاری آن‌ها رخ‌داده بود. از سوی دیگر مشخص نیست این حس که رأی آوردن آن‌ها منجر به حل مشکلات خواهد شد از کجا نشاءت گرفته است. دراین‌بین توجه به دو نکته حائز اهمیت است: از کجا معلوم که حتی بعد از رأی آوری افرادی که قبلاً امتحان خود را پس داده‌اند دوباره در بر همان پاشنه سابق نچرخد. از سویی دیگر مردم واقعاً با چه امید و آرزویی می‌باید به این نامزدها که بعضاً برای آن‌ها تداعی‌کننده مصائب و مشکلات بی‌شمار است رأی دهند.
موضوع دیگر آن است که متأسفانه در عرصه سیاسی کشور به‌ندرت پیش می‌آید که افراد، جریانات و گروه‌های سیاسی، مسئولیت و عواقب اقدامات خود را برعهده بگیرند. درصورتی‌که این امر یک پیش‌شرط و عامل اصلی قبل از پذیرش هر منصب و جایگاه سیاسی است.
البته عدم مسئولیت‌پذیری سیاسی فقط مربوط به یک جناح در کشور نیست. می‌باید اذعان داشت همه جریان های سیاسی کم و بیش در طول سالیان گذشته نه‌تنها در مقابل هیچ‌کدام از نامزدهایی که با تمام توان و امکانات تلاش کرده‌اند آن‌ها را به قدرت برسانند چنانکه باید مسئولیت نپذیرفتند بلکه بعضاً دیده شد که به‌طورکلی نیز منکر چنین حمایت‌هایی شده اند. گویی نامزدهای پیشین انتخابات بیگانگانی بودند که از فضا آمده اند!
بخشی از ناامیدی مردم از گروه‌های سیاسی را نیز می‌توان در چنین چارچوبی ارزیابی کرد که هیچ‌وقت پاسخگویی در بین مسئولان سیاسی وجود نداشته است. با این شرایط اگر قرار است اعتماد سیاسی مردم به مقامات و مسئولان سیاسی وجود داشته باشد و انتخابات با مشارکت حداکثری برگزار شود حداقل حدی از مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی سیاسی در بین مقامات و مسئولان در قبال عملکردهایشان باید وجود داشته باشد.
منبع:الف
