فرار نیروهای آمریکایی از افغانستان با بدترین شکل ممکن ، طلیعه آغاز عصر جدیدی در کل جهان و بویژه غرب آسیا و منطقه خلیج فارس می باشد که پیامدها وآثار آن به تدریج در حال نمایان شدن هستند.
مهمترین پیامد این وقایع پایان تدریجی هژمونی آمریکا در منطقه غرب آسیا و خلیج فارس خواهد بود.
کشورهای عرب خلیج فارس که تا دیروز و بویژه در زمان ریاست جمهوری ترامپ با دادن باج های میلیارد دلاری پشت گرم به حمایت های بی چون و چرای آمریکا بودند اینک با واقعیت های جدیدی روبرو می شوند. کشوری که آنها به او دلخوش کرده بودند اینک خود در حال ترک تدریجی و به عبارتی فرار از منطقه است .
مهمترین دلیلی که باعث شده بود کشورهای منطقه خود را آویزان آمریکا نمایند سراب تامین امنیت آنها توسط قدرت نظامی و سیاسی این کشور بود . گزاره ای که در چند سال گذشته و با رشته حوادث و اتفاقاتی همچون حمله موشکی ایران به پایگاه عین الاسد و عدم توانایی واکنش آمریکا به آن ، شکست عربستان در یمن علیرغم حمایت های همه جانبه آمریکا از این رژیم ، حمله پهپادی و موشکی یمنی ها به آرامکو و دیگر نقاط عربستان با وجود حفاظت چند لایه پدافندی ساخت آمریکا از آنها ، هدف قرار گرفتن برخی کشتی های تجاری در آبهای منطقه و … عملا ناتوانی آمریکا در تامین امنیت این کشورها را به وضوح آشکار نمود.
در واقع و به طور یقین کشورهای منطقه به این درک رسیده اند که هیچ قدرت خارجی هر چه قدر هم که بزرگ و قدرتمند باشد توان ایجاد امنیت پایدار برای آنها را نخواهد داشت وقتی آمریکا به عنوان اولین قدرت بزرگ دنیا نتوانست، یقینا قدرت های فرامنطقه ای دیگر هم هرگز قادر به انجام این مهم نخواهند بود پس بهترین گزینه برای این کشورها جهت تضمین امنیت و صلح منطقه ای ایران خواهد بود.
این شرایط بهترین فرصت تاریخی را دراختیار کشورمان قرار می دهد تا با توجه به اینکه بزرگترین و تاثیرگذارترین کشور منطقه به شماررفته و به پشتوانه قدرت داخلی و مردمی ، اقتصادی ، نظامی و سیاسی خود و با اتخاذ یک دیپلماسی خلاق ، فعال و همه جانبه بتواند به سرعت خلا ناشی از کاهش نفوذ آمریکا در منطقه را پر نموده و نقش رهبری خود در منطقه را به بهترین وجه ممکن ایفا نماید.
واقعیت این است که با رفع تحریم های خارجی و همزمان رفع خود تحریمی های داخلی ، قدرت اقصادی و به تبع آن قدرت نظامی و سیاسی کشور به طرز چشمگیری افزایش می یابد ، قدرت بزرگی که مهمترین تضمین کننده امنیت و صلح و ثبات در منطقه و کشورهای آن خواهد بود.
سیاست خارجی کشور بایستی با این هدف گذاری نقش جدید خود در منطقه و جهان را نهادینه نموده و از تمام ابزار های لازم برای نیل به این هدف به بهترین نحو و در سریع ترین زمان ممکن استفاده نماید.
