باطن، مهدی اقراریان – سازمان ورزش یکی از نهادهای وابسته به شهرداری تهران است که مهم‌ترین وظیفه آن توسعه و ترویج ورزش همگانی در بین پایتخت نشینان است.
در سال های آغازین و با نام اداره کل تربیت بدنی شهرداری تهران فعالیت ها خلاصه می شد در برگزاری مسابقات ورزشی محلات در رشته‌های مختلف ورزشی آقایان و بانوان، گردهمایی‌های عمومی ورزشی و ایستگاه‌های تندرستی پارکی با حضور شهروندان تهرانی، اما در ادامه راه، به دلیل گستردگی و حجم بالای فعالیت‌های ورزشی شهرداری تهران و تحت پوشش قراردادن تعداد بسیار زیادی از شهروندان و به منظور یکپارچگی و ایجاد وحدت رویه در ارائه خدمات ورزشی و تفریحی و افزایش کارایی و اثر بخشی سازمانی، اداره کل تربیت بدنی که مسئول برگزاری فعالیت های ورزشی و تفریحی بود و شرکت فرهنگی ورزشی شهر که مدیریت بهره‌برداری مجموعه های ورزشی شهرداری را برعهده داشت، ادغام شدند و سازمان ورزش شهرداری تهران تشکیل شد.
اهداف کلی این سازمان در چهار مهم تعریف شد که اولین آن عبارت بود از”افزایش مشارکت مردم در ورزش شهروندی” و برای تحقق آن، تأمین و توسعه ورزش همگانی و بهره‌گیری از کلیه امکانات و تجهیزات شهرداری و ظرفیت و توانایی‌های بخش عمومی و خصوصی برای دسترسی آسان و ارزان به امکانات ورزشی و ارتقای تندرستی شهروندان تهرانی به عنوان بخشی از مأموریت ورزشی شهرداری تهران دیده شد.
در همین راستا، اجرای جشنواره کودک، فعالیت های ورزشی محلات، سمینار طراحی تمرین(ورزشcx)، دوره کارگاه علمی و آموزشی کوهپیمایی و طبیعت گردی، جشنواره تفریحی ورزشی زوجین، لیگ والیبال ساحلی بانوان و مسابقات فوتبال آینده نگر (کودکان کار) پسر شهر تهران به عنوان برنامه ها و فعالیت های جدید در دستور کار قرار گرفت تا اقدامی باشد درجهت افزایش مشارکت مردم در ورزش شهروندی و سازمان ورزش شهرداری تهران حتی پا را فراتر گذاشت تا دیپلماسی ورزش را به طور جدی و به عنوان یکی از برنامه‌های مهم خود به منظور توجه به توسعه ورزش همگانی و کاهش فقر حرکتی، در دستور کار قرار دهد و با مشارکت در برگزاری نخستین دوره رقابت های دارت دیپلمات ها در تهران با همکاری اداره تربیت بدنی وزارت امورخارجه و انجمن دارت ایران، شرایطی را برای ورزش کردن ورزشکارانی از کشورهای آلمان، هند، قزاقستان، اندونزی و بوسنی فراهم آورد که اگرچه رنگ و بوی توسعه ورزش همگانی داشت، اما در واقع حرکتی دیپلماسی و مشارکتی غیرضروری بود و در چهارچوب اهداف و ماموریت های سازمان ورزش شهرداری تهران نمی گنجید.
شاید در این ارتباط عنوان شود که مشارکت مردم در ورزش شهروندی، صرفا شامل شهروندان ایرانی نمی شود و خارجی ها را نیز در بر می گیرد، اما به نظر می رسد، اولویت ورزشی شهرداری تهران، باید ابتدا ارائه خدمات به شهروندانی باشد که استطاعت و توان مالی استفاده و بهره برداری از امکانات ورزشی موجود در شهر تهران را ندارند و بی تردید اگر فقر حرکتی هست، در بین این قشر بسیار رایج تر از قشر مرفه جامعه و بویژه دیپلمات های خارجی است. بدین معنی؛ بودجه ای که تحت عنوان مشارکت در برگزاری رقابت های دارت دیپلمات ها، اختصاص یافت، می توانست زمینه برگزاری مسابقه ای با همین شکل و شمایل در منطقه محرومی از پایتخت را فراهم آورد که جوایز آن هم به چشم شهروندان محروم بیاید و هم نمایشی از توسعه ورزش همگانی و مشارکت مردمی به معنای واقعی کلمه باشد. البته در جای خود و به طور جداگانه به دیپلماسی ورزشی به عنوان یک رویکرد جدی از سوی شهرداری پرداخته خواهد شد که انجام آن تحت شرایط خاص و در صورتی که سازمان ورزش شهرداری تهران به همه اهداف و ماموریت های خود دست پیدا کرده باشد، خوب و قابل تامل هم هست.
امروزه در همه جا عنوان و تاکید می شود که یکی از اصلی ترین برنامه های خانواده ها، باید ورزش باشد تا از بیماری های جلوگیری کرده و به نشاط و شادابی جامعه کمک شود، اما شهرداری که یکی از وظایفش توسعه ورزش شهروندی است و گفته می شود در تهران مخاطب سه میلیون نفری دارد، آیا توانسته پرچمدار قدرتمندی در این راستا بوده و این تعداد مخاطب میلیونی را به خوبی راهبری کند؟
در سالی که با کرونا دست و پنحه نرم کردیم، قطعا این مهم به دلایل رعایت پروتکل های بهداشتی و مسائل غیر بهداشتی ! اتفاق نیفتاد و در سال های قبل از آن هم، به همه آمال و آرزوها نرسیدیم، چرا که اگر این چنین بود، مدیرعامل سازمان ورزش شهرداری تهران در نشست شورای معاونین این سازمان، مجددا به توسعه ورزش همگانی به منظور از بین بردن فقر حرکتی اشاره و تاکید نمی کرد که در شهرداری با برنامه ریزی منسجم و هدفمند به دنبال توسعه ورزش همگانی پایتخت در سال ۱۴۰۰ هستیم.
در این نشست عنوان شده که در حال حاضر بیش از ۲ هزار و ۲۰۰ ایستگاه شهروندی، ۲۰۰ مجموعه آبی و چند منظوره و بیش از ۵۰۰ زمین چمن مصنوعی توسط این نهاد در سطح مناطق پایتخت دایر است، اما فراموش نکنیم فراتر از این آمار و ارقام، ایجاد و فراهم نمودن شرایط برای استفاده کم هزینه و بهره برداری عموم مردم خصوصا اقشار کم درآمد که با چالش جدی فقر حرکتی مواجه هستند، از این اماکن است. اگر بپذیریم که این مهم در ایستگاه های شهروندی در پارک ها رعایت می شود، ولی قطعا در مجموعه های آبی و چند منظوره و زمین های چمن مصنوعی تهران، قابل تصور نیست و هزینه استفاده از این اماکن اصلا در توان بخش مهمی از شهروندان نیست و حکم اماکن بخش خصوصی را دارد، نه امکاناتی درجهت افزایش مشارکت همه اقشار مردم در ورزش شهروندی!
سازمان ورزش شهرداری تهران باید بدنبال آن باشد که با افزایش تعامل با مدیریت مناطق پایتخت بتواند سهم بیشتری از ورزش را به سبد زندگی شهری وارد کند. بپذیریم که توسعه ورزش همگانی یک ضرورت برای افزایش سلامت روح و جسم شهروندان است و باید با برنامه ریزی لازم در تحقق این مهم تلاش شود و نباید مردم را به حال خود رها کرد.
