عضو هیئت علمی دانشگاه بودن، یعنی بکارگیری همه توان و انرژی برای انجام تحقیق، پژوهش و تربیت دانشجو برای آینده کشور.
متاسفانه در چند سال اخیر برخی از اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها صرفاً این عنوان را یدک می‌کشند و هیچ آورده‌ای در حوزه پژوهش و تربیت دانشجو ندارند. این افراد وارد مناصب اجرایی کشور شده‌اند و به سختی شما می‌توانید آنها را در دانشگاه ببینید. حتی دانشجویان این اساتید برای گفتگو با آنها با معضلات خاص خود روبرو هستند. خیلی ساده اینکه، کار اصلی این افراد نه حضور در دانشگاه و تربیت دانشجو، بلکه حضور در مناصب مختلف مدیریتی کشور است و عضویت هیئت علمی باعث شده است یک حاشیه امنی برای خود ایجاد کنند و به محض برکناری از سمت مدیریتی، برای مدت کوتاهی در دانشگاه آفتابی شوند تا دوباره پس از مدت کوتاهی در یک شغل دولتی دیگر به کار گرفته شوند.
به نظر می‌رسد باید فکر اساسی برای این افراد بشود، اگر فردی علاقمند به مناصب اجرایی است و حوصله این کار را دارد، چرا باید یک صندلی را در دانشگاه اشغال کند؟ یک قانون خیلی ساده می‌تواند این مشکل را حل کند، اگر یک عضو هیئت علمی بیش از 7 سال در سمت اجرایی در خارج از دانشگاه منصوب شود، دیگر نمی‌تواند بعد از آن وارد سمت اجرایی شود و باید به دانشگاه برگردد، یا اینکه از دانشگاه استعفا دهد. متاسفانه این موضوع به حدی حاد شده است که در برخی از دانشگاه‌های وابسته به دستگاه‌های اجرایی برخی مدیران با سوابق بالای 35 یا 40 سال هم در حال تبدیل وضعیت خود به عضو هیئت علمی هستند.
این افراد، با نفوذی که در دانشگاه مربوطه دارند به راحتی مراحل مختلف را طی می‌کنند و به عبارتی حضور خود را در مناصب اجرایی بیمه می‌کنند. این روال باید عوض شود و از این جایگاه بیش از این سوء استفاده نشود.
علی اسدی
